Å springa intervallar langs promenaden frå/til Arguineguin er ein prövelse. Eg meiner: Folk slentrar av garde i alle retningar og nektar å flytta seg. Det er oss, springarane, som må driva med slalåmspringing med högt risikonivå. I tillegg kjem at eit kraftig uver i desember faktisk öydela delar av promenaden, slik at me må driva med steinklatring i strandkanten slik innimellom også.
Men når det er sagt: me klarer det, sjölvsagt gjer me vel det. Og så ordnar me oss, slik at intervallar blir tekne ved soloppgang, med sola i ryggen og folk sovande i sengene sine - eller ved solnedgang, der dei slentrande (pensjonistane, stort sett) er langt faerre og slalåmövingane blir tilsvarande mindre.
Temperaturen er behageleg, det er lite holkeföre...
Me lever til og med godt med at tastaturet er svensk
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar